Αφιέρωμα στην Ημέρα της Γυναίκας: Ο θρήνος της Εκάβης

Δημοσιεύτηκε στις 08/03/2025 στην κατηγορία Εξ αποστάσεως | δεν υπάρχουν σχόλια

Μετά την άλωση της Τροίας οι Αχαιοί έχουν συγκεντρώσει έξω από τα τείχη της όλες τις γυναίκες και τα παιδιά.

Όλοι οι μάχιμοι Τρώες έχουν σκοτωθεί και η Εκάβη, η γηραιά βασίλισσα, ανάμεσα στις δούλες της κλαίει και θρηνεί....

ΕΚΑΒΗ

Μετάφραση του Αλέξανδρου Αγγελόπουλου, από τις Τρωάδες του Ευριπίδη.

*****

Δυστυχισμένη άνασσα, σήκωσε το κεφάλι
και στήσε το λαιμό αψηλά.
Η Τροία πια δεν είναι.
Ούτε κι΄οι βασιλιάδες της στους θρόνους τους απάνω.
Τα πράγματ΄ όλ΄ αλλάξανε, πρέπει να το αντέξεις.

Δέξου αυτό που σου ΄λαχε, πάνε κατά πως ήρθαν.
Τι δε συμφέρει κανενός κόντρα να πάει στο κύμα.

Αλίμονο κι’ αλίμονο.

Πές μου για ποιά αθλιότητα εγώ δεν έχω κλάψει;
Η χώρα καταστράφηκε, έχασα τα παιδιά μου.
Ο άντρας μου εσφάχτηκε, ο βασιλιάς της Τροίας.
Ω, πόσο ελιγόστεψε το μέγα μας το σόι,
που μοιάζει να μην ύπηρξε και διόλου να μην ήταν.
Και για ποιο πρέπει να σιγώ και για ποιο πρέπει όχι;
Και για ποιό πράγμ΄ απ΄ όλα τους να πρωτοκλάψω πρέπει;

Ώφου, η κακορίζικη και η δυστυχισμένη,
πως μου πονούν τα κόκαλα κι΄όλες μου οι αρθρώσεις
την πλάτη καθώς έγειρα στο χωματένιο στρώμα.
Ώφου και το κεφάλι μου, τα πόδια, τα πλευρά μου.
Ο πόνος πως με τύλιξε σ΄ όλα μου τα κομμάτια.
Την πλάτη μου διατρέχουνε οι πόνοι σαν αγκάθια.
Για πάντα μου θε να θρηνώ κι΄αδιάκοπα θα κλαίω.
Αυτή θα είν΄ η μοίρα μου, σαν των δυστυχισμένων
που τραγουδούν τον όλεθρο, που κλαίν για τα δεινά τους,
δίχως να τα χορεύουνε, χωρίς να τα πηδούνε.

- Καράβια γοργοτάξιδα που ήρθατε στην Τροία,
με τα κουπιά σας λάμνοντας μέσα από τον πόντο
από λιμάνια ήρεμα της γηραιάς Ελλάδας
με συνοδεία από αυλούς να τραγουδούν παιάνες,
στους κόλπους της αράξατε δένοντας παλαμάρι.
Ήρθατε έχοντας σκοπό να πάρετε δεμένη,
με πάπυρου της Αίγυπτου σχοινιά καλοπλεγμένα,
του Ατρίδη του Μενέλαου την πρόστυχη κυρά του,
του Ευρώτα τη δυσφήμηση, του Κάστορα το αίσχος.

Εσφάξατε τον Πρίαμο, γονιό πενήντα τέκνων
κι΄εμένανε τη δύστυχη σ΄αυτήν εδώ την χώρα
με φέρνετ΄ ανυπόδητη ρήγισσα σκλαβωμένη

- Αλίμονο σου κάθισμα που απάνω σου καθίζω
στου βασιλιά Αγαμέμνονα παράδιπλα την τέντα,
δούλα γριά να σέρνομαι μακριά 'π΄ το σπιτικό μου
με κουρεμένο πένθιμα σύρριζα το κεφάλι.

Ω ... των Τρώων των χαλκόντυτων ….
γυναίκες τους ταλαίπωρες, κόρες δυστυχισμένες,

η μάνα η Τροία καίγεται, ας συρομαδηθούμε.
Να μαζευτείτε γύρω μου σαν την κλωσσού σας κράζω
για να μπω πρώτη στο χορό, το πόδι να χτυπήσω
σ΄ένα χορό λυπητερό.

Όχι όμως σαν εκείνον
που απανωθέ ακούμπαγα στου Πρίαμου το σκήπτρο
και πα στη γης εχτύπαγα τα δόλια μου ποδάρια
ωσότου να πληγιάσουνε τους δαίμονες (ε)παινόντας...

*****

Πίνακας: Εκάβη και Πολυξένη, Merry-Joseph Blondel (1814)

*****