του Διαμαντή Σεϊτανίδη
Την Τζέιν Άντερσον, δεν την ήξερα (τώρα είμαι φαν της). Ήξερα όμως τη δουλειά του Τσαφούλια. Κι έτσι, όταν ένα φιλικό ζευγάρι μου είπε ότι θα βγάλει εισιτήρια για την «Αξία της Ζωής», ο Τσαφούλιας ήταν που με τράβηξε κι είπα «οκ».
Πέρασα δυο υπέροχες ώρες, στις οποίες γέλασα αβίαστα, έκλαψα αναπόφευκτα, συγκινήθηκα, έβαλα τον εαυτό μου στη θέση μια του ενός και μια της άλλης ηθοποιού, ταυτίστηκα, παρασύρθηκα, τρόμαξα από την άβυσσο που μου άνοιξαν μπροστά μου.
Τι εργάρα! Τι εναλλαγές ανθρώπινες, τι διαψεύσεις, τι εμμονές, τι μεταπτώσεις αλλά και τι ισχυρά επιχειρήματα πίσω από τη φαινομενικά δογματική θέση καθενός… Ήταν ένα έργο που μίλησε στην ψυχή μου, κάτι που ως συναίσθημα είναι συγκλονιστικό. Δεν ήμουν μόνο, θεατής, ήμουν ξαφνικά εκεί, στη σκηνή, να μπαίνω μια στα παπούτσια του Ρίσβα, μια της Τσιλύρα, μια του Μαυρόπουλου, μια της Σταθακοπούλου… Ήμουν ταυτόχρονα βιδωμένος στη θέση μου και κινούμενος πάνω στη σκηνή, σα να λέω μια στον ένα και μια στην άλλη «καλά τα λες», «μη, μη το κάνεις», «θεέ μου, πόσο σε συμπονώ», «αχχχ εγώ δεν θα είχα αυτό το κουράγιο…» κι άλλα πολλά…
Όλα τέλεια, λοιπόν; Όχι. Τα σκηνικά δεν με τρέλαναν. Επίσης αυτή η επιμονή του Τσαφούλια, που όταν θέλει να καθοδηγήσει τον θεατή χαμηλώνει τα φώτα και φωτίζει ιδιαίτερα τον ηθοποιό που μιλάει, δεν χρειάζεται. Άστο, κύριε Σωτήρη μου, το έργο είναι από μόνο του κατακλυσμός, μη μου λες τι να προσέξω, ξέρω εγώ, κι αν δεν ξέρω, δεν θα μάθω έτσι. Άσε με να κάνω λάθος, που λέει κι ο άλλος…
Τι να πω για τους ηθοποιούς; Ό,τι και να πω, θα είναι κατώτερο της εκρηκτικής παρουσίας τους στη σκηνή.
Η Τσιλύρα, πρώτα: Απίστευτη ερμηνεία, πρώτη φορά την έβλεπα σε ρόλο τέτοιων απαιτήσεων, δεν έτυχε να τη δω παλαιότερα παρά μόνο σε κάτι τηλεοπτικές σειρούλες και για εκεί την είχα (χίλια συγγνώμη, κυρία μου)… Δεν βρήκα το παραμικρό ψεγάδι, ο ρόλος λες κι ήταν γραμμένος για εκείνην, ή, σωστότερα, ΕΚΕΙΝΗ μπήκε στο πετσί του ρόλου, τον ενδύθηκε και τον έκανε να μοιάζει γραμμένος για εκείνην…
Μαυρόπουλος: Παίζει και ζει το ρόλο του, αυτός ο άνθρωπος… Με την ίδια άνεση και φυσικότητα, είτε κάνει τον Μαυροτσούκαλο, είτε τον Σιμόπουλο, είτε τον Μπιλ στην «Αξία της Ζωής». Ο φανατικός Χριστιανός που στο τέλος δείχνει πόσο στέρεα είναι τα πιστεύω του, πόσο αξιόμαχα τα επιχειρήματά του- δεν την ήξερα λέμε την Τζέιν Άντερσον, τώρα είμαι φαν της… Ε-ξαι-ρε-τι-κός!
Για τον Ρίσβα τι να πω; Νάναι καλά ο Τσαφούλιας που μας τον σύστησε στο «Έτερος Εγώ». Ένας άλλος άνθρωπος, τελείως, καμία σχέση, ο μεγάλος ένοχος του «Έτερος Εγώ», ο τρελός που παραληρεί μπροστά στον φακό, και ο Νιλ της «Αξίας της Ζωής», ο ήρεμος, φιλοσοφημένος κι έτοιμος να αποδεχθεί τα χειρότερα με μοναδική στωικότητα. Η μέρα με τη νύχτα στο πρόσωπο του ίδιου ηθοποιού. Κι όπως τον έβλεπα να κινείται και να μιλάει στη σκηνή, μου δημιουργούσε την αίσθηση ότι πράγματι ότι είναι πολύ, πάρα πολύ άρρωστος, την ίδια ώρα που έλεγα στον εαυτό μου «κοίτα τι ωραία παίζει, υποδύεται». Εγώ περίμενα να ανέβει το σκαλί, κι εκείνος, ο Ρίσβας- Νιλ, έτοιμος να αφήσει την τελευταία του πνοή, δεν το ανέβαινε το σκαλί γιατί δεν μπορούσε και μου προκαλούσε άγχος «κάνε μια προσπάθεια καλέ μου» (να είναι καλά ως τα βαθιά γεράματα ο άνθρωπος…). Το «υποδύεται» και το «κάνε μια προσπάθεια» αξεδιάλυτα μέσα μου…
Σταθακοπούλου: Θεά! Υπέροχη ερμηνεία της Ντίνα, της πονεμένης μάνας που προσπαθεί να πνίξει μέσα της την οδύνη, αλλά δεν μπορεί και πνίγεται από αυτήν, που προσπαθεί να κρατήσει τον σύζυγό της αλλά και να κρατηθεί από αυτόν, που προσπαθεί να παρηγορήσει την ξαδέλφη της και τον δικό της σύζυγο, επί ματαίω…
Το πιο έντονο συναίσθημα το έζησα σε αυτή την παράσταση. Ποτέ δεν θυμάμαι τον εαυτό μου θεατή, να δακρύζει από συγκίνηση και συμπόνοια, βλέποντας μονάχα ένα πρόσωπο στο οποίο ζωγραφίζεται ο πόνος κι η απελπισία τόσο έντονα. Χωρίς να ακούσω μια φράση, χωρίς να νιώσω το δράμα της εξέλιξης της υπόθεσης. Τίποτα. Δάκρυσα, μόνο και μόνο κοιτάζοντας ένα πρόσωπο που πάνω του είχε χαραχτεί η έσχατη απελπισία! Το έπαθα με τη Σταθακοπούλου. Όχι στο έργο! Στο χειροκρότημα! Όπως υποκλινόταν, έβλεπα στο πρόσωπό της χαραγμένο τον πόνο, χειροκροτούσα κι έκλαιγα! Τι ηθοποιάρα!
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Αλεξάντερ Σολζενίτσιν, ο διανοούμενος που αποκάλυψε τις σοβιετικές θηριωδίες
Εκτόρ Μπερλιόζ, ο δημιουργός της προγραμματικής μουσικής (video)
Ευγένιος Ο' Νηλ: Η μοναξιά του ανθρώπου είναι ο φόβος του για τη ζωή
Ο Πάμπλο Πικάσο μιλά για την τέχνη, τη ζωή, τη ζωγραφική, τον Ραφαήλ...
Λέων Τολστόι: Οι άνθρωποι δεν μπορούν να δουν την τρέλα τους...
Πολ Ελυάρ: Η άσβεστη φλόγα της ελπίδας
Το Bolero του Ραβέλ έγινε 96 ετών- δείτε τη μαγευτική Πλισέτσκαγια να το χορεύει (video)
H μέθοδος Μπροντέλ: Διαβάζοντας «αλλιώς» την ιστορία
Ο Λορέντζος Μαβίλης, τα σονέτα, το σκάκι και η «Λήθη»
Στέφαν Τσβάιχ, ο πιο πολυδιαβασμένος συγγραφέας του Μεσοπολέμου, γράφει για τον Κόσμο του Χθες
Ο Ιωάννης Συκουτρής γράφει για το Νόημα της Ζωής
Ο Τάκης Παπατσώνης μπροστά σε ένα λευκό, ελληνικό ερημοκλήσι
Τα κυριότερα ρεύματα του βυζαντινού μυστικισμού
δεν βρέθηκαν σχόλια επισκεπτών...