της Μαίρης Αποστολίδη (*)
Με αφορμή την Ημέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος, τιμούμε την 80ή επέτειο από την απελευθέρωση του Άουσβιτς-Μπίρκεναου, του πιο διαβόητου στρατοπέδου συγκέντρωσης των ναζί.
Θα έπρεπε να είναι μιά ημέρα βαθιάς περισυλλογής για τη συστηματική εξόντωση έξι εκατομμυρίων Εβραίων.
Ένα διάλειμμα για να αναλογιστούμε τη φρίκη του Ολοκαυτώματος, τη σκόπιμη και οργανωμένη εξολόθρευση που άφησε ανεξίτηλη την πληγή της στην ανθρωπότητα.
Όμως, δυστυχώς, αυτό το καθήκον γίνεται ολοένα και πιό δύσκολο να τηρηθεί.
Και ο λόγος δεν είναι άλλος από το γεγονός ότι σήμερα, μιά σειρά από "προοδευτικούς" αριστερούς θεωρητικούς και ακτιβιστές, απομειώνουν την ιερότητα της μνήμης του Ολοκαυτώματος, παρουσιάζοντας το Ισραήλ, και κατ' επέκταση τους Εβραίους γενικότερα, ως τους νέους ναζί.
Πώς φτάσαμε σε αυτό το σημείο; Πώς τα θύματα του μεγαλύτερου εγκλήματος στην σύγχρονη ιστορία βρέθηκαν να εξισώνονται με τους δήμιούς τους;
Οσοι παρουσιάζουν το Ισραήλ ως ναζιστικό καθεστώς, αναφέρουν τον σφοδρό πόλεμο που διεξάγει το Ισραήλ στη Γάζα προκειμένου να υποστηρίξουν τις θέσεις τους. Ωστόσο, αυτή η σύγκριση είναι αβάσιμη. Το Ισραήλ δεν ενεργεί όπως η Ναζιστική Γερμανία. Η Ναζιστική Γερμανία ήταν μιά επεκτατική, ιμπεριαλιστική δύναμη.
Το Ισραήλ, από την άλλη, δεν έχει τέτοιες βλέψεις. Αντιθέτως, απαντά στην γενοκτονική επίθεση της Χαμάς, η οποία εξαπέλυσε σφαγή κατά του Ισραήλ την 7η Οκτωβρίου 2023.
Από τότε, το Ισραήλ διεξάγει έναν πόλεμο αυτοάμυνας, όχι μόνο εναντίον της Χαμάς, αλλά και εναντίον της αντισημιτικής συμμαχίας της Μέσης Ανατολής, συμπεριλαμβανομένων του Ιράν, της Χεζμπολάχ στον Λίβανο και των Χούθις στην Υεμένη, οι οποίοι έχουν ως στόχο την ολοκληρωτική καταστροφή του Ισραήλ.
Οι ισχυρισμοί ότι το Ισραήλ είναι ένα ναζιστικό καθεστώς είναι η προσπάθεια υποβάθμισης της εβραϊκής διάστασης του Ολοκαυτώματος.
Ορισμένοι κύκλοι ισχυρίζονται ότι οι ναζιστικές επιχειρήσεις μαζικής εξόντωσης στοίχισαν τη ζωή σε 13 εκατομμύρια πολίτες, εκ των οποίων λιγότεροι από τους μισούς ήταν Εβραίοι.
Τα υπόλοιπα θύματα περιλάμβαναν Σοβιετικούς αιχμαλώτους πολέμου, πολίτες που εκτελέστηκαν σε διάφορες επιχειρήσεις, αναπήρους και Ρομά. Υποστηρίζουν, λοιπόν, ότι οι Εβραίοι ήταν απλώς μία από τις πολλές ομάδες που σφαγιάστηκαν από τους ναζί.
Ωστόσο, αυτή η προσέγγιση είναι παραπλανητική. Η διάκριση του Ολοκαυτώματος ως ένα άνευ προηγουμένου έγκλημα κατά των Εβραίων, είναι θεμελιώδης για την κατανόηση του τί πραγματικά συνέβη.
Δεν είναι ότι η απώλεια των εβραίων πολιτών θα πρέπει να μας συγκλονίζει περισσότερο από άλλες. Είναι ότι οι ναζί καθοδηγούνταν από απόλυτο φυλετικό μίσος πρός τους Εβραίους, αυτοί ήταν ο κεντρικός στόχος του Vernichtungskrieg, δηλαδή, του πολέμου εξόντωσης των Εβραίων.
Στη φαντασία των ναζί, οι Εβραίοι αντιπροσώπευαν τα δύο δεινά του καπιταλισμού και του κομμουνισμού. Ο κομμουνισμός και ο παγκόσμιος καπιταλισμός λειτουργούσαν πάντα στο μυαλό των ναζί ως δύο όψεις του ίδιου διεθνούς, και αντιεθνικού, εβραϊκού κακού.
Στις παρανοϊκές τους φαντασιώσεις, οι Εβραίοι κομμουνιστές και οι Εβραίοι χρηματιστές συνεργάζονταν για να κατακτήσουν την παγκόσμια κυριαρχία, αντλώντας δύναμη ο ένας από τον άλλον.
Η συζήτηση σχετικά με το πώς εκδηλώθηκε αυτό το σχεδόν ζωώδες μίσος των ναζί πρός τους Εβραίους, είναι ενεργή. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι οι ναζί είχαν εξαρχής την πρόθεση να εξοντώσουν τους Εβραίους, ενώ άλλοι θεωρούν ότι η "Τελική Λύση" εξελίχθηκε σταδιακά με την πάροδο του χρόνου.
Όπως κι άν εκδηλώθηκε, το σίγουρο είναι ότι ο αντισημιτισμός δεν ήταν μία ακόμη πτυχή της ναζιστικής ιδεολογίας.
Ήταν η ίδια η ψυχή της.
Στην Διάσκεψη του Βανζέε στο Βερολίνο το 1942, ο Ράινχαρντ Χάιντριχ, ο βασικός αρχιτέκτονας του Ολοκαυτώματος, ανακοίνωσε το σχέδιο για τη δολοφονία 11 εκατομμυρίων Εβραίων που ζούσαν στην Ευρώπη.
Οι ναζί είχαν, μάλιστα, συνάψει συμφωνία με τον Μεγάλο Μουφτή της Ιερουσαλήμ, Χάτζ Μοχάμεντ Αμίν αλ-Χουσεΐνι, για τη σφαγή των Εβραίων εκτός Ευρώπης, ιδιαίτερα στην τότε υπό βρετανική κυριαρχία, Παλαιστίνη.
Η κεντρική θέση του αντισημιτισμού στη ναζιστική ιδεολογία υποτιμήθηκε κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα. Η Σοβιετική Ένωση και τα σταλινικά κόμματα τείνουν να υποβαθμίζουν τη ναζιστική αντισημιτική φύση.
παράδειγμα, το μουσείο του Άουσβιτς που δημιουργήθηκε από το σταλινικό καθεστώς της Πολωνίας, κατέγραφε τα θύματα μόνο με βάση την εθνικότητά τους, παραλείποντας οποιαδήποτε αναφορά στο ότι ήταν Εβραίοι.
Η δεκαετία του 1990 ήταν καθοριστική για την σχετικοποίηση του Ολοκαυτώματος με άλλες μαζικές εξοντώσεις. Από τότε, άρχισε να παρουσιάζεται ως ένα από τα πολλά παραδείγματα μαζικών εκκαθαρίσεων. Κατά τη διάρκεια του πολέμου στη πρώην Γιουγκοσλαβία, δυτικοί πολιτικοί και δημοσιογράφοι συχνά συνέκριναν τους Σέρβους με τους ναζί.
Αρχικά, λοιπόν, η σημασία του αντισημιτισμού στο Ολοκαύτωμα υποβαθμίστηκε.
Στη συνέχεια, το Ολοκαύτωμα εξισώθηκε με άλλες γενοκτονίες, παρουσιάζοντάς το ως απλώς ένα παράδειγμα της έμφυτης απανθρωπιάς του ανθρώπου και των γενοκτονικών ενστίκτων του.
Και η κύρια ανατροπή ήρθε μετά, η έννοια του Ολοκαυτώματος αντιστράφηκε πλήρως.
Οι Εβραίοι, οι οποίοι υπήρξαν τα θύματα του μεγαλύτερου εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας, παρουσιάστηκαν ως οι νέοι θύτες.
Αυτή είναι η αντίληψη του σύγχρονου αντι-εβραϊκού κινήματος. Δεν περιορίζεται απλώς στην κριτική κατά του Ισραήλ, αλλά το δαιμονοποιεί.
Το θεωρεί υπεύθυνο για κάθε αμαρτία, από την αποικιοκρατία, την τοξική αρρενωπότητα και την ανωτερότητα των λευκών, μέχρι για γενοκτονία, απαρτχάιντ και πολλά άλλα. Όλα αυτά εξυπηρετούν έναν μόνο σκοπό, να παρουσιάσουν το εβραϊκό κράτος ως την επιτομή του κακού.
Κατά κάποιο τρόπο, το αντιεβραϊκό κίνημα αντλεί από την σταλινική παράδοση που εξισώνει το Ισραήλ με τους ναζί.
Οι Σοβιετικοί αντι-σιωνιστές προώθησαν ενεργά αυτήν την ιδέα από τον πόλεμο των Έξι Ημερών το 1967 και μετά.
Στο επίκεντρο της επικίνδυνης δαιμονοποίησης του Ισραήλ και του Σιωνισμού, βρίσκονταν ψεύτικες κατηγορίες για δήθεν συνεργασία Σιωνιστών και Ναζί. Η συγκεκριμένη σταλινική συκοφαντία έχει τώρα ανακυκλωθεί και από το σύγχρονο αντιεβραϊκό κίνημα.
Η αλήθεια είναι, ότι το Ισραήλ βρίσκεται σε έναν διαρκή αγώνα επιβίωσης, υπερασπίζοντας το δικαίωμά του να υπάρχει.
Η αναθεώρηση της ιστορικής πραγματικότητας, η μετατροπή των Εβραίων από θύματα του μεγαλύτερου εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας σε θύτες, αποτελεί ένα από τα πιό φρικαλέα παραδείγματα ακύρωσης του παρελθόντος.
Άν το Ολοκαύτωμα έχει σημασία, αυτή είναι να υπενθυμίζει όχι μόνο τη φρικώδη φύση της ναζιστικής ιδεολογίας αλλά και, τη διαρκή ανάγκη να προστατεύσουμε τη μνήμη από κάθε προσπάθεια αναθεώρησης ή παραποίησης.
Ανάρτηση στο facebook
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Μια κοινωνία που εκδικείται δεν γίνεται πιο δίκαιη, γίνεται πιο πρωτόγονη
Η μεγάλη συμβολή του Θαλή του Μιλήσιου στα μαθηματικά και τον Πολιτισμό
Ο Τόμας Στερνς Έλιοτ γράφει για την ενότητα του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού
Άντον Τσέχωφ, «Ένας αριθμός»
Η «Αξία της Ζωής» της Τζέιν Άντερσον, μια παράσταση που δεν πρέπει να χάσετε
Πολ Ελυάρ, η άσβεστη φλόγα της ελπίδας
Η μέθοδος Μπροντέλ: Διαβάζοντας αλλιώς την Ιστορία
Το Bolero του Ραβέλ έγινε 96 ετών- Δείτε τη μαγευτική Πλισέτσκαγια να το χορεύει (video)
Ο Ιωάννης Συκουτρής γράφει για το νόημα της ζωής
Ο Τάκης Παπατσώνης μπροστά σε ένα άσπρο, ελληνικό ερημοκκλήσι
δεν βρέθηκαν σχόλια επισκεπτών...