Ο πιο τρανός καημός μου
Την ώρα την υπέρτατη, που θα το σβή το φως μου
αγάλι-αγάλια ο θάνατος, ένα θανά είν' εμένα
ο πιο τρανός καημός μου:
Δε θα είναι οι κούφιοι λογισμοί, τα χρόνια τα χαμένα,
της φτώχειας η έγνοια, του έρωτα η ακοίμητη λαχτάρα,
μια δίψα μες στο αίμα μου -προγονική κατάρα-
μήτε η ζωή μου η αδειανή, συρμένη απ' το μαγνήτη,
πάντα της μούσας, μήτ' εσύ, χιλιάκριβό μου σπίτι!
Ο πιο τρανός καημός μου
θα είναι πως δεν δυνήθηκα, μ' εσέ να ζήσω, ώ πλάση,
πράσινη απάνου στα βουνά, στα πέλαγα, στα δάση.
Θα είναι πως δε σε χάρηκα, σκυφτός μες στα βιβλία,
ώω φύση, ολάκερη ζωή κι ολάκερη σοφία!
Κωστής Παλαμάς, "Η Πολιτεία κι η Μοναξιά" ποιητική συλλογή, 1912
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Ο Πάμπλο Πικάσο μιλά για την τέχνη, τη ζωή, τη ζωγραφική, τον Ραφαήλ...
Πώς το χρήμα νίκησε το σκάκι: Η περίπτωση του Χοσέ Ραούλ Καπαμπλάνκα
Λέων Τολστόι: Οι άνθρωποι δεν μπορούν να δουν την τρέλα τους...
Πολ Ελυάρ: Η άσβεστη φλόγα της ελπίδας
Το Bolero του Ραβέλ έγινε 96 ετών- δείτε τη μαγευτική Πλισέτσκαγια να το χορεύει (video)
Πώς ξύπνησε μέσα στην ψυχή του Οσυσσέα Ελύτη το Άξιον Εστί
Η Χάνα Άρεντ γράφει πριν από 60 χρόνια για την κρίση της κουλτούρας
H μέθοδος Μπροντέλ: Διαβάζοντας «αλλιώς» την ιστορία
Ο Λορέντζος Μαβίλης, τα σονέτα, το σκάκι και η «Λήθη»
Στέφαν Τσβάιχ, ο πιο πολυδιαβασμένος συγγραφέας του Μεσοπολέμου, γράφει για τον Κόσμο του Χθες
Ο Ιωάννης Συκουτρής γράφει για το Νόημα της Ζωής
δεν βρέθηκαν σχόλια επισκεπτών...