''Έχω να σας κεράσω γλυκό του κουταλιού που μου έστειλε μια φίλη από τη Σύρο.''
''Ευχαριστώ, ίσως αργότερα'', απάντησα.
Εκείνος αρκέστηκε σε ένα ποτήρι νερό κι ένα χαπάκι, και κάθισε στην άκρη της λαδί πολυθρόνας, ανάμεσα στους μπουφέδες και στα πολύτιμα ενθύμια.
Αν και ήταν καλά προστατευμένοςμε τόση αρχοντιά γύρω του, μόλις άνοιξα το μαγνητόφωνο έκανε το σταυρό του.
''Τις ερωτήσεις μου φοβάστε;'' αστειεύτηκα.
''Τις απαντήσεις μου!'' αποκρίθηκε. ''Γι' αυτό πήρα και ηρεμιστικό.''
Αναρωτήθηκα αν αστειευόταν.
Ως συνήθως, μια σοβαρή, ακόμα και δραματική κουβέντα του υπονομευόταν από ένα εντελώς απρόσμενο, κάποτε σαρκαστικό αστείο, ειπωμένο, όμως, το ίδιο σοβαρά.
''Δεν έχω χιούμορ'', διαφώνησε όταν του μίλησα γι' αυτό.
''Οι άλλοι μου το λένε. Και δεν είμαι καθόλου έξυπνος.
Ο Σεφέρης έχει γράψει ότι ο Έλιοτ του είχε πει πως ο Πολ Βαλερύ ''ήταν τόσο έξυπνος ώστε δεν είχε καμία φιλοδοξία στη ζωή.''
Και σκέπτομαι: Θεέ μου, εγώ που επίσης δεν έχω καμία φιλοδοξία στη ζωή, γιατί να μην είμαι έστω λίγο έξυπνος;
Γιατί δεν είναι τυχαίο ότι με εκμεταλλεύτηκαν αισχρά οι περισσότεροι από τους ανθρώπους.
Δεν πέρασα έτσι αεράτος,σαν συννεφάκι από τη ζωή...
Όλα τα τραγούδια μου έχουν μέσα τους από μια στάλα αίμα. Ασχέτως επιτυχίας.
Ο Γιώργος Σεφέρης έχει πει μια σοφή κουβέντα:''Ο ποιητής προσφέρει το σώμα του.''
Έτσι είναι.
Το σώμα μας βάζουμε μπροστά, και κάνουμε αυτό το παιχνίδι του θανάτου με την αιωνιότητα.
Τον πατέρα μου τον γνώρισα όταν ήμουν οκτώ ετών, το 1946.
Ήταν ναυτικός.
Την περίοδο του πολέμου είχε αποκλειστεί στη Νέα Υόρκη, κηρυγμένος όπως και άλλοι Συριανοί, ''εις αφάνειαν''.
Είχαμε ζήσει μεγάλη φτώχεια.
Στην Κατοχή, η μητέρα μου είχε πουλήσει μέχρι και τη βέρα της για να αγοράσει αβγά για μας.
Πώς να μην την έχω δίπλα στα εικονίσματα;
Θα σας δείξω ένα συρτάρι, όπου έχω φυλαγμένα και ταξινομημένα περί τα τριακόσια τραγούδια, που έχω στείλει τα τελευταία χρόνια σε συνθέτες.
Τραγούδια που οι ίδιοι μου ζήτησαν.
Κι όμως, μετά δε λένε να μου απαντήσουν.
Σέβομαι κυρίως τους μοναχικούς ανθρώπους της επαρχίας που γράφουν.
Πολλοί από αυτούς γράφουν την ιστορία του τόπου τους, είναι συλλέκτες, μαζεύουν τραγούδια, μοιρολόγια και οι άλλοι τους αντιμετωπίζουν
σαν εξωγήινους.
Γιατί σήμερα, οι περισσότεροι άνθρωποι πασχίζουν να ξεφορτωθούν τη μνήμη.
Μονάχα σκέπτονται τί θα γίνει αύριο το πρωί.
Κοίταξε κλεφτά το κινητό του,που παρέμενε βασανιστικά σιωπηλό, και πρόσθεσε: ''Να σας φέρω τώρα το γλυκό;''
Φώτης Απέργης - "ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΗ ΚΑΙ ΔΙΝΟΥΝ ΤΗΝ ΕΞΗΓΗΣΗ"
*****
Φαρμακωμένος ο καιρός παραμονεύει
μες τα στενά του κάτω κόσμου να σε βρει
και δεκατρείς αιώνες άνεργος γυρεύει
την κιβωτό σου και το αίμα να σου πιει
Σε καρτερούν μαστιγωτές και συμπληγάδες
μες τα μαλάματα μια νύφη ξαγρυπνά
κι έχει στ’ αυτιά της κρεμασμένες τις Κυκλάδες
κι ειν’ το κρεβάτι της λημέρι του φονιά
Κρυφά τα λόγια τα πικρά μες το κοχύλι
κρυφά της θάλασσας τα μάγια στο βοριά
θα σβήσει κάποτε στο σπίτι το καντήλι
και μήτε πόρτα θα `βρεις μήτε κλειδαριά
Του κάτω κόσμου τα πουλιά και τα παγώνια
με φως και νύχτα σου κεντούν μια φορεσιά
άνθρωποι τρίζουν κι ακονίζουν τα σαγόνια
πηδούν και τρέχουν και σε φτάνουν στα μισά
Μάνος Ελευθερίου - 12/3/1938-22/7/2018
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Μια κοινωνία που εκδικείται δεν γίνεται πιο δίκαιη, γίνεται πιο πρωτόγονη
Η μεγάλη συμβολή του Θαλή του Μιλήσιου στα μαθηματικά και τον Πολιτισμό
Ο Τόμας Στερνς Έλιοτ γράφει για την ενότητα του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού
Άντον Τσέχωφ, «Ένας αριθμός»
Η «Αξία της Ζωής» της Τζέιν Άντερσον, μια παράσταση που δεν πρέπει να χάσετε
Πολ Ελυάρ, η άσβεστη φλόγα της ελπίδας
Η μέθοδος Μπροντέλ: Διαβάζοντας αλλιώς την Ιστορία
Το Bolero του Ραβέλ έγινε 96 ετών- Δείτε τη μαγευτική Πλισέτσκαγια να το χορεύει (video)
Ο Ιωάννης Συκουτρής γράφει για το νόημα της ζωής
Ο Τάκης Παπατσώνης μπροστά σε ένα άσπρο, ελληνικό ερημοκκλήσι
δεν βρέθηκαν σχόλια επισκεπτών...