Ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ έγραψε κάποτε: Το δυσκολότερο μάθημα που έπρεπε να πάρω ως ενήλικας είναι η αδυσώπητη ανάγκη να συνεχίσω όσο σπασμένος κι αν νιώθω μέσα μου.
Αυτή η αλήθεια είναι ωμή, αφιλτράριστη και επίπονα καθολική.
Η ζωή δεν σταματά όταν είμαστε εξαντλημένοι, όταν οι καρδιές μας ραγίζουν ή όταν το μυαλό μας νιώθει εξαντλημένο.
Συνεχίζει να κινείται -αταλάντευτη, αδιάφορη- απαιτώντας να συνεχίσουμε τον ρυθμό μας. Δεν υπάρχει κουμπί παύσης για τη θλίψη, καμία παύση για θεραπεία, καμία στιγμή που ο κόσμος αποσύρεται απαλά και μας επιτρέπει να διορθωθούμε.
Η ζωή περιμένει να κουβαλάμε τα βάρη μας σιωπηλά, να προχωράμε μπροστά παρά το βάρος όλων όσων κουβαλάμε μέσα μας.
Το πιο σκληρό κομμάτι;
Κανείς δεν μας προετοιμάζει πραγματικά για αυτό.
Ως παιδιά, μας διηγούνται ιστορίες ανθεκτικότητας με ξεκάθαρες, ελπιδοφόρες καταλήξεις - αφηγήσεις όπου ο πόνος έχει νόημα και κάθε καταιγίδα καθαρίζει για να αποκαλύψει έναν φωτεινό ορίζοντα.
Αλλά ο ενήλικας που γινόμαστε αφαιρεί αυτές τις παρηγορητικές ψευδαισθήσεις.
Μας διδάσκει ότι η επιβίωση σπάνια είναι ποιητική.
Τις περισσότερες φορές, έχει να κάνει με το να εμφανίζεσαι όταν προτιμάς να εξαφανιστείς, χαμογελάς μέσα από τον πόνο που είναι αόρατος στους άλλους και συνεχίζεις παρά το συναίσθημα ότι καταρρέεις μέσα σου.
Κι όμως, κάπως, επιμένουμε. Είναι το διακριτικό θαύμα του να είσαι άνθρωπος. Ακόμα και όταν η ζωή είναι ασυγχώρητη, ακόμα και όταν η ελπίδα φαίνεται μακρινή, συνεχίζουμε να προχωράμε μπροστά
Παραπατάμε, σπάμε, πέφτουμε στα γόνατα - αλλά σηκωνόμαστε. Και κάνοντας αυτό, ανακαλύπτουμε μια δύναμη που δεν ξέραμε ότι είχαμε. Μαθαίνουμε να παρηγορούμε τους εαυτούς μας με τον τρόπο που θα θέλαμε οι άλλοι.
Γινόμαστε η καθησυχαστική φωνή που κάποτε αναζητούσαμε.
Σιγά- σιγά, συνειδητοποιούμε ότι η ανθεκτικότητα δεν έχει πάντα να κάνει με μεγάλες πράξεις γενναιότητας, μερικές φορές είναι απλά ένας ψίθυρος –«Συνέχισε».
Ναι, είναι εξουθενωτικό. Δεν είναι δίκαιο.
Και ναι, υπάρχουν μέρες που το βάρος όλων αυτών φαίνεται αβάσταχτο. Αλλά κάθε μικρό βήμα προς τα εμπρός είναι απόδειξη ότι δεν τα έχουμε παρατήσει. Ότι ακόμα αγωνιζόμαστε, ότι είμαστε ακόμα όρθιοι, ότι αρνούμαστε να αφήσουμε το σκοτάδι να μας καταπιεί.
Αυτή η ήσυχη πρόκληση - η επιλογή να υπάρχεις, να προσπαθείς, να ελπίζεις - είναι το πιο γενναίο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Μια κοινωνία που εκδικείται δεν γίνεται πιο δίκαιη, γίνεται πιο πρωτόγονη
Η μεγάλη συμβολή του Θαλή του Μιλήσιου στα μαθηματικά και τον Πολιτισμό
Ο Τόμας Στερνς Έλιοτ γράφει για την ενότητα του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού
Άντον Τσέχωφ, «Ένας αριθμός»
Η «Αξία της Ζωής» της Τζέιν Άντερσον, μια παράσταση που δεν πρέπει να χάσετε
Πολ Ελυάρ, η άσβεστη φλόγα της ελπίδας
Η μέθοδος Μπροντέλ: Διαβάζοντας αλλιώς την Ιστορία
Το Bolero του Ραβέλ έγινε 96 ετών- Δείτε τη μαγευτική Πλισέτσκαγια να το χορεύει (video)
Ο Ιωάννης Συκουτρής γράφει για το νόημα της ζωής
Ο Τάκης Παπατσώνης μπροστά σε ένα άσπρο, ελληνικό ερημοκκλήσι
δεν βρέθηκαν σχόλια επισκεπτών...