Το κακό είναι αναγκαίο. Αν δεν υπήρχε αυτό το κόμμα δεν θα υπήρχε ούτε και το καλό. Το κακό είναι ο μόνος λόγος για να είναι κανείς καλός. Τι θα ήταν το θάρρος μακριά από τον κίνδυνο και το έλεος δίχως τον πόνο;
τι θα απογίνουν όταν η αφοσίωση και η θυσία μέσα σε μια οικουμενική ευτυχία; μπορεί κανείς να διανοηθεί την αρετή δίχως την κακία την αγάπη δίχως το μίσος, την ομορφιά δίχως την ασχήμια; χάρη στον κακό και στον πόνο είναι η γη κατοικήσιμη και η ζωή αξιοβίωτη. Ούτε πρέπει να διαμαρτυρόμαστε πολύ για τον διάβολο. Είναι μεγάλος καλλιτέχνης και μεγάλος σοφός. Έχει κατασκευάσει τουλάχιστον τον μισό κόσμο. Και τούτο το μισό είναι τόσο καλά συναρμοσμένα με το υπόλοιπο, που είναι αδύνατον να βλάψεις το πρώτο χωρίς να προκαλέσεις μονομιάς αντίστοιχη ζημιά στο δεύτερο. Σε κάθε κακό που καταστρέφουμε, αντιστοιχούσε και μια αρετή που χάνεται μαζί του. Είχα την ευχαρίστηση να παρακολουθήσω μια μέρα, στο πανηγύρι ενός χωριού, τον βίο του μεγάλου αγίου Αντωνίου που παιζόταν στο κουκλοθέατρο. Είναι μια παράσταση που ξεπερνά σε φιλοσοφία τις σαιξπηρικές τραγωδίες και τα θεατρικά του κυρίου ντ’ Εννερύ.
Ω, πόσο καλά εκτιμάς σε αυτή την παράσταση τη χάρη του Θεού και του διαβόλου μαζί! Στη σκηνή φαίνεται μια τρομερή ερημιά, που όμως σε λίγο θα γεμίσει με αγγέλους και δαίμονες. Καθώς εκτυλίσσεται η δράση, στις καρδιές εντυπώνεται μια φρικτή αίσθηση του μοιραίου, που απορρέει από τη συμμετρική παρέμβαση των δαιμόνων και των αγγέλων, και από τη στάση των προσώπων, που τους κουμαντάρουν ιμάτια που τα κινεί ένα αόρατο χέρι.
Κι όμως, αφού ο μέγας Αντώνιος έχει προσευχηθεί, και ενώ είναι ακόμα γονατιστός, όταν ανασηκώνει το μέτωπό του είχε ροζιάσει σαν το γόνατο της καμήλας, από τις πολλές μετάνοιες πάνω στην πέτρα τόσο καιρό ακόμα όταν σηκώνοντας τα μάτια του που έκαιγαν από δάκρυα βλέπει μπροστά του τη βασίλισσα του Σαβά χρυσό ντυμένη να του χαμογελά με ανοιχτές αγκάλες, ανατριχιάζουμε, μας πιάνει σύγκρυο μην τυχόν και υποκύψει ακόμα παρακολουθούμε με αγωνία την ταραχή και την απόγνωση του.
Όλοι αναγνωρίζουμε στο πρόσωπό του τον εαυτό μας, και ταυτιζόμαστε όλοι με τον θρίαμβό του. Είναι ο θρίαμβος όλης της ανθρωπότητας στον αέναο αγώνα της. Ο άγιος Αντώνιος είναι μεγάλος άγιος μόνο και μόνο επειδή αντιστάθηκε στη βασίλισσα του Σαβά.
Γιατί πρέπει να παραδεχτούμε πως ο διάβολος, στέλνοντάς του την πανώρια γυναίκα που κρύβει το κατσικοπόδαρος της κάτω από το λιθομάργαρο φουστάνι της, έκανε μια δουλειά απαραίτητη για την αγιοσύνη του ερημίτη. Έτσι λοιπόν, τούτο το κουκλοθέατρο δυνάμωσε μέσα μου την πεποίθηση πως το κακό είναι αναγκαίο για το καλό ο διάβολος απαραίτητος για την ηθική ομορφιά του κόσμου τελικά.
--Ο Κήπος του Επίκουρου, εκδόσεις Θύραθεν, Θεσσαλονίκη, σελ. 53-54
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Μια κοινωνία που εκδικείται δεν γίνεται πιο δίκαιη, γίνεται πιο πρωτόγονη
Η μεγάλη συμβολή του Θαλή του Μιλήσιου στα μαθηματικά και τον Πολιτισμό
Ο Τόμας Στερνς Έλιοτ γράφει για την ενότητα του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού
Άντον Τσέχωφ, «Ένας αριθμός»
Η «Αξία της Ζωής» της Τζέιν Άντερσον, μια παράσταση που δεν πρέπει να χάσετε
Πολ Ελυάρ, η άσβεστη φλόγα της ελπίδας
Η μέθοδος Μπροντέλ: Διαβάζοντας αλλιώς την Ιστορία
Το Bolero του Ραβέλ έγινε 96 ετών- Δείτε τη μαγευτική Πλισέτσκαγια να το χορεύει (video)
Ο Ιωάννης Συκουτρής γράφει για το νόημα της ζωής
Ο Τάκης Παπατσώνης μπροστά σε ένα άσπρο, ελληνικό ερημοκκλήσι
δεν βρέθηκαν σχόλια επισκεπτών...