Γεώργιος Δροσίνης, ο πρωτοπόρος της Νέας Αθηναϊκής Σχολής

Δημοσιεύτηκε στις 03/01/2025 στην κατηγορία Πρόσωπα | δεν υπάρχουν σχόλια

Στις 3 Ιανουαρίου 1951 αφήνει την τελευταία του πνοή ένας από τους πιο γνωστούς Έλληνες ποιητές και πεζογράφους, ο Γεώργιος Δροσίνης, ένας από τους πρωτοπόρους της Νέας Αθηναϊκής Σχολής στην ποίηση και της ηθογραφίας στην πεζογραφία. Η πρώτη ποιητική του συλλογή Ιστοί αράχνης σηματοδότησε την εμφάνιση της Νέας Αθηναϊκής Σχολής ενώ το διήγημά του «Χρυσούλα» κέρδισε το πρώτο βραβείο στον πρώτο διαγωνισμό διηγήματος του περιοδικού το 1883.

Γεννήθηκε στην Αθήνα τον Δεκέμβριο του 1859, σπούδασε Νομική και, με σύσταση του Νικολάου Πολίτη, Φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Ιστορία Καλών Τεχνών και ξένης φιλολογίας στη Γερμανία. Στη συνέχεια, επέστρεψε στην Αθήνα και από το 1889 ως το 1897 υπήρξε διευθυντής του περιοδικού της Εστίας, που ο ίδιος μετέτρεψε σε εφημερίδα το 1894. Το 1899 μαζί με τον Δημήτριο Βικέλα ίδρυσαν τον Σύλλογο προς Διάδοσιν Ωφελίμων Βιβλίων, όπου εξέδωσε λογοτεχνικά έργα, λαογραφικές και άλλες μελέτες.

Στον χώρο της λογοτεχνίας πρωτοεμφανίστηκε το 1879 με ποιήματά του στο περιοδικό Ραμπαγάς. Με τις πρώτες του ποιητικές συλλογές εντάχτηκε στους νεωτεριστές ποιητές που απομακρύνθηκαν από το πομπώδες ύφος των Αθηναίων ρομαντικών της Α΄ Αθηναϊκής Σχολής. Αργότερα προσχώρησε στη γενιά του 1880, ενώ συνέχισε να δημοσιεύει ποιήματα ως το 1930.

Το 1918 αγόρασε μαζί με τον αδελφό του το σπίτι του θείου τους Διομήδη Κυριακού στην Κηφισιά και από το 1939 έμενε μόνιμα στο οίκημα αυτό που είχε μετονομασθεί σε έπαυλη Αμαρυλλίδα, που σήμερα λειτουργεί ως Μουσείο Δροσίνη.

Ο Δροσίνης δεν είναι ποιητής με ιδιαίτερες κοινωνικές ανησυχίες και προβληματισμούς. Είναι ένας παρατηρητής της φύσης, της γραφικότητας και της ειδυλλιακής ζωής. Την ποίηση του Δροσίνη, επισημαίνει ο Λίνος Πολίτης, διακρίνει η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και η εμμονή στη λεπτομέρεια. Μερικά ποιήματά του μελοποιήθηκαν και το ποίημα «Η ανθισμένη αμυγδαλιά» έχει γίνει λαϊκό τραγούδι. Στην πεζογραφία του επηρεάστηκε από τον Εμμανουήλ Ροΐδη, τον Νικόλαο Πολίτη και τον Άγγελο Βλάχο.

Κατά τον ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940 ο Γεώργιος Δροσίνης μαζί με άλλους Έλληνες λογίους προσυπέγραψε την Έκκληση των Ελλήνων Διανοουμένων προς τους διανοούμενους ολόκληρου του κόσμου με την οποία αφενός μεν καυτηριαζόταν η κακόβουλη ιταλική επίθεση, αφετέρου δε, διέγειρε την παγκόσμια κοινή γνώμη σε επανάσταση συνειδήσεων για κοινό νέο πνευματικό Μαραθώνα.

Τιμήθηκε με το Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών της Ακαδημίας Αθηνών, ενώ το 1947 προτάθηκε από την Ελλάδα για το βραβείο Νόμπελ, σε αναγνώριση της αξίας του έργου του. Ο φάκελος με την υποψηφιότητά του Δροσίνη υποστηριζόταν από την Ακαδημία Αθηνών, τον «Παρνασσό» και την Ιστορική και Εθνολογική Εταιρεία. Το βραβείο τελικά απονεμήθηκε στο Γάλλο λογοτέχνη Αντρέ Ζιντ.

Χώμα Ελληνικό

Τώρα που θα φύγω και θα πάω στα ξένα

και θα ζούμε μήνες, σρόνους χωρισμένοι,

άφησε να πάρω κάτι από σένα,

γαλανή πατρίδα, πολυαγαπημένη.

'Αφδησε μαζί μου φυλαχτό να πάρω,

για την κάθε λύπη, κάθε τι κακό,

φυλαχτό απ' αρρώστεια, φυλαχτό από Χάρο,

μόνο λίγο χώμα, χώμα ελληνικό!

Χώμα δρισισμένο με νυχτιάς αγέρι,

χώμα βαφτισμένο με βροχή του Μάη,

χώμα μυρισμένο απ' το καλοκαίρι,