Η μιντιακή σκηνοθεσία της «ιστορικής» συμφιλίωσης του Ερντογάν με τον Σίσι περιελάμβανε, σε πρώτη φάση, την πολυσυζητημένη -πλέον- χειραψία των δύο ηγετών και στη συνέχεια την αποκάλυψη ότι υπήρξε και μεταξύ τους συνάντηση, που διήρκησε περίπου μία ώρα.
Τσαβούσογλου, Ακάρ και Καλίν έσπευσαν να δηλώσουν ότι θα χρειαστούν κάποιοι μήνες μέχρι τη συνολική εξομάλυνση των διμερών σχέσεων, αλλά σε κάθε περίπτωση βρισκόμαστε σε μη αντιστρέψιμη πορεία προς αυτή την κατεύθυνση.
Είχαν προηγηθεί επίμονες και συνεχείς πιέσεις από την Άγκυρα προς το Κάιρο για αποκατάσταση των επαφών, με το τουρκικό δέλεαρ να είναι η παραχώρηση πιο εκτεταμένων θαλάσσιων ζωνών σε σχέση με αυτές που προέβλεπε η συμφωνία μερικής οριοθέτησης που είχε υπογράψει η κυβέρνηση Σίσι με την Ελλάδα.
Όλα τα παραπάνω κατέρρευσαν σαν χάρτινος πύργος όταν ο Αιγύπτιος πρόεδρος αντελήφθη ότι δεν υπάρχει διάθεση από τον Ερντογάν να δεσμευθεί ως προς την αποχώρηση των τουρκικών δυνάμεων από τη Λιβύη, κάτι που αποτελεί διπλό κίνδυνο για τα ζωτικά συμφέροντα της Αιγύπτου καθώς:
-Μονιμοποιείται η τουρκική σφήνα που θα αποκόψει την επιρροή του Καΐρου στην Αραβική Δύση (Μαγρέμπ), αλλά και στην Υποσαχάρια Αφρική.
-Δίνει τη δυνατότητα στην Τουρκία να παρέμβει στα εσωτερικά της Αιγύπτου, όπου η σύγκρουση του καθεστώτος Σίσι με τη Μουσουλμανική Αδελφότητα μπορεί, ανά πάσα στιγμή, να αναζωπυρωθεί.
Έτσι η Αίγυπτος αποφάσισε να μπει η ίδια ως σφήνα στο μνημόνιο Τουρκίας-Λιβύης και να παγώσει κάθε δυναμική περαιτέρω προσέγγισης των δύο χωρών.
Μια επιλογή η οποία, εκ των πραγμάτων, θέτει όρια στην προσέγγιση της Άγκυρας με τους συμμάχους του Καΐρου στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, δηλαδή τη Σαουδική Αραβία, τα Εμιράτα, το Κουβέιτ και την Ιορδανία. Τα δεδομένα αυτά, με τη σειρά τους, υπαγορεύουν στο Ισραήλ να κρατήσει πολιτική αποστάσεων ασφαλείας.
Τούτων λεχθέντων, έρχεται ξανά στην επιφάνεια ένα παρελθόν ανταγωνισμών και συγκρούσεων, βάθους δύο αιώνων, μεταξύ των δύο χωρών:
Τυπικά υποτελής στον σουλτάνο, ο Αλβανός από την Καβάλα μεταρρυθμιστής αντιβασιλέας (χεδίβης) Μοχάμεντ Αλή, έκανε την Αίγυπτο ντε φάκτο ανεξάρτητη χώρα και έστειλε τον γιο του, Ιμπραήμ Πασά, ως επικεφαλής του στρατού, να καταλάβει την Κωνσταντινούπολη, σε μια εκστρατεία την επιτυχία της οποίας σταμάτησαν η επέμβαση της Βρετανίας και οι απειλές της Ρωσίας. Τελικά, η κατάληψη της Αιγύπτου από τη Βρετανία, το 1882, πάγωσε και την αντιπαλότητα με την Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Όταν, μετά το πραξικόπημα του Νάσερ, τον Ιούλιο του 1952, η Αίγυπτος απέκτησε πραγματική ανεξαρτησία, ξεπάγωσε και η αντιπαλότητα με την Τουρκία, η οποία ήταν πλέον το προπύργιο του ΝΑΤΟ και της Δύσης στη Μέση Ανατολή.
Η καχυποψία και η ένταση έφθασαν στο ζενίθ όταν, το 1958, η Αίγυπτος και η Συρία ενώθηκαν για να σχηματίσουν την Ηνωμένη Αραβική Δημοκρατία, με την κατάσταση να εκτονώνεται -σε κάποιο βαθμό- μετά τη διάλυσή της, το 1961.
Την περίοδο 2012-13 και ενώ ο ισλαμιστής Μόρσι βρισκόταν μόλις ένα χρόνο στη διακυβέρνηση της Αιγύπτου, ο Ερντογάν επιχείρησε να χειραγωγήσει την Αίγυπτο αντιμετωπίζοντάς την ως προτεκτοράτο. Στάση που συνέβαλλε στην απόφαση της στρατιωτικής ηγεσίας στο Κάιρο να ανατρέψει την κυβέρνηση της Μουσουλμανικής Αδελφότητας.
kreport
δεν βρέθηκαν σχόλια επισκεπτών...