Βασισμένο στο βιβλίο των Αντώνη Ζαΐρη και Γιώργου Σταμάτη «Ο Μεγάλος Μετασχηματισμός. Πορεία προς την αβεβαιότητα». *
Αν υπάρχει όραμα και πιθανόν ένα απρόβλεπτο γεγονός ανοίξει τη δυναμική που ευνοείται από τις συνθήκες και το πνεύμα της εποχής (Zeitgeist), τότε…
Τότε η ευθύνη βρίσκεται στα χέρια της «άξιας» ηγεσίας, που διαμέσου των συμβόλων, προσδίδει «νόημα» και κίνητρο στην κοινωνία για να υιοθετήσει τη μεταρρύθμιση.

Η άξια ηγεσία, λειτουργώντας στο πνεύμα του «νεωτερικού» ηγέτη, με «συμπερίληψη» και όχι διχασμό, αλλά και με «ενσυναίσθηση», που σημαίνει κατανόηση των αναγκών της κοινωνίας, καταφέρνει να καλύψει πρακτικά και συναισθηματικά αυτές τις ανάγκες!
Αν μάλιστα οι συνθήκες συνεχίζουν να είναι ευνοϊκές, η ηγεσία πρέπει να αξιοποιήσει το “timing” και να μην σπαταλήσει το χρόνο. Από την ηγεσία επίσης, εξαρτάται η ύπαρξη και καλή λειτουργία των μηχανισμών, κάτι που σημαίνει ορθές επιλογές, σχέδιο, οργάνωση και αξιοκρατία στη στελέχωση.
Αν συμπέσουν όλα αυτά, η επιτυχία της μεταρρύθμισης δημιουργεί πλέον ένα νέο υπόδειγμα που το ακολουθεί υιοθετώντας το η κοινωνία και το ενσωματώνει στην κουλτούρα της.
Με αφορμή την επικαιρότητα, ως παράδειγμα για το πώς θα μπορούσε να λειτουργήσει ένας «ενάρετος κύκλος», θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε το θέμα της κακοποίησης ανθρώπινων σωμάτων και ψυχών, που «άνοιξε» την αρχή του χρόνου. Το απρόβλεπτο γεγονός είναι η καταγγελία της Σοφίας Μπεκατώρου. Αυτό δημιουργεί συνθήκες ευνοϊκές, καθώς το «πνεύμα της εποχής» έχει ωριμάσει, όχι μόνο για κάθαρση, αλλά και για αλλαγή υποδείγματος σε αυτό το θέμα στην κοινωνία. Την ίδια στιγμή, φαίνεται ότι υπάρχει μια κρίσιμη μάζα στην κοινωνία, που υποστηρίζει αυτό το νέο υπόδειγμα Δικαιοσύνης και όχι κουκουλώματος, προστασίας και όχι φόβου, σεβασμού και όχι κακοποίησης.
Αν η ηγεσία εκμεταλλευτεί το «momentum» και μέσω συμβόλων προσδώσει νόημα στην κοινωνία για αυτή τη «μεταρρύθμιση» (όχι μόνο θεσμική, αλλά και ως κοινωνική στάση), προχωρώντας παράλληλα σε ρυθμίσεις (κανονιστικό πλαίσιο) και σε βελτίωση μηχανισμών (υπηρεσίες, φορείς, εκπαίδευση, σεξουαλική αγωγή, κέντρα υποστήριξης κλπ.), τότε αρχίζει να αποκτά υπόσταση ένα νέο «υπόδειγμα» απέναντι στην κατάχρηση πάσης φύσεως εξουσίας, με σεβασμό και προστασία του σώματος, της ψυχής και της προσωπικότητας, αλλά και την κατεδάφιση του κοινωνικού και ψυχολογικού τείχους, της ντροπής και της σιωπής.
Αν αυτό σας φαίνεται ουτοπικό, σκεφθείτε τη χώρα μας, μόλις 50 χρόνια πριν…
Οι Δύο Όψεις του Ίδιου Νομίσματος
Η Ελλάδα μπορούσε να προσαρμόζεται στις εκάστοτε μεταβολές του διεθνούς περιβάλλοντος, χωρίς εντούτοις να αλλάζει».
Κ. Τσουκαλάς
«Ελλάδα, μια χώρα παραδόξως νεωτερική»
Γ. Βούλγαρης
Εσείς τι πιστεύετε;
Οι δύο αυτές τοποθετήσεις, εκφράζουν την εκ παραλλήλου σχέση της χώρας μας με τις μεταρρυθμίσεις.
Η πρώτη τοποθέτηση (Τσουκαλάς), υποδηλώνει τη μεγάλη προσαρμοστικότητα της ελληνικής κοινωνίας, έναν σημαντικό παράγοντα επιβίωσης στην ιστορία. Με άλλα λόγια αλλάζει, αλλά με τον «τρόπο» της;
Η δεύτερη τοποθέτηση (Βούλγαρης), με τη χρησιμοποίηση της έννοιας «παραδόξως», δείχνει να αντιλαμβάνεται το νόημα της προηγούμενης άποψης. Παράλληλα όμως, χρησιμοποιεί και την έννοια «νεωτερική», διότι πράγματι, η Ελλάδα με όλα τα «κουσούρια» της, προχωρά, όχι μόνον προσαρμοζόμενη στις μεταβολές του διεθνούς περιβάλλοντος, αν λειτουργήσει ο «ενάρετος κύκλος» –κάτι που ευτυχώς έχει συμβεί αρκετές φορές στην ιστορία της– αλλά και υιοθετώντας νεωτερικές μεταρρυθμίσεις. Σίγουρα τις «προσαρμόζει» στο πεδίο της κουλτούρας της, αλλά αλήθεια, ποια χώρα και ποιος πολιτισμός δεν το κάνει με αυτόν τον τρόπο;
Όταν τα στοιχεία του «ενάρετου κύκλου» συν-λειτουργήσουν, τότε η μεταρρύθμιση προχωρά! Έτσι μας έχει δείξει η ιστορία, μόνο που για να «γυρίσει» ο ενάρετος κύκλος, όπως μας λέει και ο Οδυσσέας Ελύτης… «θέλει δουλειά πολλή»!
δεν βρέθηκαν σχόλια επισκεπτών...